PINNER in de kijker: Rosette

Dag Rosette! Stel jezelf eerst kort even voor.

Ik ben Rosette, woon in Dilbeek en heb twee geweldige dochters van 7 en 19 jaar. Ik woon intussen 3 jaar in Dilbeek en ben daar heel gelukkig. Toen ik bij PIN startte, was dat ook binnen de gemeente Dilbeek. Dit was voor mij ideaal qua afstand. Dichtbij huis werken is een geweldige luxepositie. Tot slot ben ik 48 jaar en heb ik Congolese roots. 

En hoelang woon je al in België?

Ik woon sinds mijn 5 jaar in België. Ik ben eigenlijk meer Belg dan Congolees *lacht*. Ik ben heel veel verhuisd en heb een lange weg afgelegd. In Dilbeek voel ik mij wel thuis. Heb daar ook wel een speciale band mee. Mijn ouders leven niet meer. Mijn vader was van beroep journalist en is in Congo overleden. Vervolgens kwamen we naar België met mijn moeder, maar is zij jammer genoeg ziek geworden en overleden toen ik 8 jaar was. Op dat moment woonden we in Groot-Bijgaarden, een deelgemeente van Dilbeek. En het is heel raar, maar het kerkhof waar ze begraven is, bevindt zich achter gebouw waar ik nu werk. In het begin was dat wennen, maar nu ben ik dat wel gewoon. 

"Ik ben heel veel verhuisd en heb een lange weg afgelegd. In Dilbeek voel ik mij wel thuis. Heb daar ook wel een speciale band mee."

Hoe zou je jezelf omschrijven in drie woorden?

Lief *lacht*. Lief, maar ik kan ook harde beslissingen nemen als dat nodig is. Ik heb geen bang om moeilijke beslissingen te nemen wanneer ik merk dat een bepaalde situatie niet goed of gevaarlijk is. Daarnaast ben ik altijd enthousiast. Een vrolijk persoon. Tot slot ben ik ongeduldig, maar leer ik wel om geduldig te zijn. 

"Lief, maar ik kan ook harde beslissingen nemen als dat nodig is. Ik heb geen bang om moeilijke beslissingen te nemen wanneer ik merk dat een bepaalde situatie niet goed of gevaarlijk is. Daarnaast ben ik altijd enthousiast. Een vrolijk persoon. Tot slot ben ik ongeduldig, maar leer ik wel om geduldig te zijn."

Sinds wanneer werk je bij PIN & hoe ziet jouw takenpakket eruit?

Iets meer dan 2 jaar geleden ben ik gestart binnen het VONK-project: het Vrijblijvend Ondersteuningsnetwerk voor gezinnen met kinderen tot en met vijf jaar. In het begin was het een beetje zoeken en moest ik mijn weg nog vinden. Er waren veel onduidelijkheden. De eerste zes maanden bestonden vooral uit overleggen en bijsturen. Het project bestond reeds in Dilbeek, maar de aanstelling van een toeleider was nieuw. De mensen binnen het VONK-project stelden zich al een tijdje de vraag of het niet interessant was nog iemand extra aan te werven naast het team dat het reeds bestond. Iemand die hetzelfde doet, maar op een andere manier. Iemand met migratieachtergrond zodat nieuwe anderstalige inwoners meer vertrouwen kunnen krijgen. Ik ben eigenlijk geen maatschappelijk werker, het is een andere manier van werken. 

Op de dag van vandaag kan ik alleen werken. Ik heb een vertrouwensband gecreëerd met mijn collega’s, maar ook met mezelf. Ik weet wanneer ik kan helpen of wanneer ik moet doorverwijzen naar een collega. Daarnaast heb ik geleerd om de regie van het traject bij de klanten te leggen. Daarmee bedoel ik dat ik niet alles voor hen zal doen, maar zij ook een verantwoordelijkheid hebben. Bij PIN leren we om mensen te versterken en zelfredzaam te maken. 

"Bij PIN leren we om mensen te versterken en zelfredzaam te maken."

Wat heb je nog geleerd bij PIN?

Reflecteren. Zowel op het werk als in mijn privéleven. Soms zoeken we meteen naar de oplossing in plaats van eerst een stappenplan te volgen om tot een oplossing te komen. Over dit reflectieproces heb ik veel geleerd. Onder andere via de workshops die worden georganiseerd op interne vormingsdagen, tijdens vergaderingen, door uitwisselingen met collega’s.

Hoe uit zich dat op je privéleven? Kan je dat duiden met een voorbeeld?

Ik heb gesolliciteerd voor een nieuwe functie bij PIN. Vroeger zou ik het totaal anders aangepakt hebben. Maar nu heb ik het proces doorlopen en goed nagedacht. Het was een denkproces en heb ook samen met andere collega’s nagedacht. Ik vind dat een mooie opportuniteit en krijg op die manier de nodige feedback. 

Daarnaast heb ik leren samenwerken. Ik kwam van de privésector waar samenwerking een totaal andere invulling had dan bij PIN. Bij PIN is samenwerken, uitwisselen en elkaar versterken. 

Hoe ziet jouw werkdag eruit? 

Als ik toekom op kantoor, ga ik eerst even langs bij mijn collega. Om een beetje te babbelen, te horen hoe het gaat en te vragen of er belangrijke zaken zijn die ik moet weten. Ook als ik zelf vragen heb, is dat het ideale moment. Een beetje netwerken. Er is altijd informatie die ik nodig heb, niet alleen voor mij maar ook voor PIN. 

Daarna check ik eerst mijn mails en Slack (cfr. intern communicatieplatform). Vervolgens kijk ik hoe mijn planning eruit ziet. Ik probeer telkens alles een week vooruit te plannen, mijn afspraken met cliënten ook. Zo weet ik wanneer ik nieuwe inwoners het beste contacteer. Ik probeer de echte onthaalgesprekken niet telefonisch te doen, maar in het echt. Bij simpele vragen, bezorg ik hun de uitleg via Whatsapp en vraag ik hen om het eerst te proberen. Als het dan nog niet lukt, bekijken we het verder in een fysiek gesprek. 

Als ik geen wachtlijsten heb (cfr. nieuwe inwoners om te onthalen) hou ik mij bezig met impactmeting. Hiervoor neem ik contact op met vorige mensen die ik reeds begeleid heb. Ik pols naar de impact die ik, PIN en de lokale besturen op hen hebben gehad. Daarnaast staan er elke week twee overleggen met Dilbeek op de planning. In het begin ging ik altijd, maar niet alles wat daar besproken wordt, is voor mij van toepassing. Daarom roepen ze mij erbij wanneer het nodig is. 

Om de twee weken woon ik woensdagnamiddag een spelnamiddag bij. In het begin probeerde ik altijd mijn eigen cliënten te laten deelnemen, maar ik merkte al snel dat ze ofwel geïnteresseerd zijn en komen of totaal niet en dus nooit komen. Dit omdat ze moeten werken of willen thuis blijven. Ik vind die activiteit zeer leuk, vooral omdat mijn eigen kinderen ook mogen aansluiten. 
Tot slot organiseer ik twee keer per jaar een stuurgroep met de partners van HvHK en bezorg ik de Pin gedeelte rapportage elke jaar om de subsidie aanvraag te verantwoorden.

Wat doe je in jouw vrije tijd?

Als ik niet aan het werk ben, ben ik meestal aan het koken en ben ik mama. Maar daarnaast zing ik heel graag. Ik zing thuis, samen met de kinderen. Zij hebben hele mooie stemmen. Ik wil ook naar de fitness gaan, er is net een nieuwe geopend in Dilbeek. Ik probeer veel te lezen. 

Wat lees je dan vooral?

Wel, bij PIN heb ik geleerd om publicaties te lezen rond beleid en politiek. Toegegeven was dit in het begin niet zo gemakkelijk. Bepaalde woorden waren zeer moeilijk voor mij. Maar beetje bij beetje en door meer te lezen werd dit makkelijker. 

 

Waar zie je jezelf staan binnen vijf jaar?

Ik heb altijd gezegd dat ik bij PIN wil blijven, want het is niet toevallig dat ik hier ben. Ik heb bewust voor de sociale sector gekozen en bij PIN kan ik alles afvinken wat ik leuk vind. Dus bij PIN blijven en blijven groeien. Ik werk nu bijna drie jaar voor het VONK-project. Dit was de beginfase. Nu stap ik over naar de tweede fase, want in maart start ik bij Vilvoorde als projectverantwoordelijke. Het blijft op het niveau van projectverantwoordelijke, maar de verwachtingen en mijn takenpakket zijn op een hoger niveau. Ik vind het geweldig om binnen eenzelfde functie te groeien.

"Ik heb bewust voor de sociale sector gekozen en bij PIN kan ik alles afvinken wat ik leuk vind. Dus bij PIN blijven en blijven groeien."

 

En wat zijn jouw verwachtingen?

Dat ik verantwoordelijk word voor de toeleiders die daar reeds werken. En wie weet vormingen geven over wat ik de laatste jaren bij PIN geleerd heb. Alle kennis die ik reeds opbouwde, doorgeven aan starters bij PIN of andere mensen of partners.

Wat is het verschil tussen de Rosette van een paar jaar geleden en de Rosette van nu?

Ik ben rustiger. Ik heb ook de ruimte om rustiger te zijn. Het tempo is anders. Voorheen werkte ik in de sales en dat was volledig anders. Alles moest toen snel gaan. Je had soms zelfs geen tijd om na te denken. Daarnaast weet ik beter wat ik wil. Ik heb mijn passie gevonden.

Hoe ben je eigenlijk in de sociale sector gerold? 

Dat is ook een goed verhaal *lacht*. Ik werkte toen in de banksector. Heel goed betaald, maar de mentaliteit was minder (depressieve mensen, roodel, negativiteit, competitie, ...). We moesten toen van thuis werken, maar niets werkte deftig: een slechte pc, trage verbinding, … en het ging niet meer voor mij. Ik werkte volgens een interimcontract, maar wou ook geen risico nemen om zonder job te vallen. Een week later kreeg ik te horen dat het contract niet zou verlengd worden. Ik was opgelucht en dat verbaasde mij, want ik raakte niet in paniek midden in de Corona pandemie. Ik zeg altijd dat ik al toeleider was alvorens ik bij PIN werkte. Zonder het eigenlijk zelf te weten. Op een dag ging ik met iemand naar de Welzijnscampus in Dilbeek om een participatiepas aan te vragen. Toen maakte ik kennis met mijn huidige collega. Nadat alles was afgerond, vroeg ik of er toevallig openstaande vacatures waren. Dat was tijdens Corona. Mijn toekomstige collega printte de vacature voor mij af en stuurde de link door via Whatsapp. Ik las de vacature en wist meteen “dit ben ik”. Ik ging langs voor een eerste gesprek en maakte kennis met Nes en Joke. Na dit positief gesprek mocht ik door naar de volgende ronde. Daar ontmoette ik de collega die mij de vacature gaf en een andere collega die ik moest overtuigen dat ik de juiste kandidaat was. Er was langs beide kanten een match. Ondanks mijn gebrek aan ervaring in de social profit, geloofde PIN in mijn persoonsgebonden competenties en toegevoegde waarde voor de openstaande functie.

"Mijn toekomstige collega printte de vacature voor mij af en stuurde de link door via Whatsapp. Ik las de vacature en wist meteen “dit ben ik”. Er was langs beide kanten een match. Ondanks mijn gebrek aan ervaring in de social profit, geloofde PIN in mijn persoonsgebonden competenties en toegevoegde waarde voor de openstaande functie."

Nog een laatste vraag: wat zouden de mensen over jou nog moeten weten of welke boodschap wil je graag nog delen?

Ik zou zeggen: iedereen is hier voor een doel. Iedereen weet dat. Je bent hier niet toevallig. Soms moet je durven uit je comfortzone stappen en durven springen. Op die manier word je de persoon die je moet zijn. Het leven is kort, we hebben er maar eentje. Dus genieten. Je mag gelukkig zijn, geld verdienen en van je passie leven. 

"Soms moet je durven uit je comfortzone stappen en durven springen. Op die manier word je de persoon die je moet zijn."