PINNER in de kijker: Sanae

Dag Sanae! Stel jezelf eerst kort even voor.

Ik ben Sanae Hadad en ben van Marokkaanse origine. Beide ouders zijn afkomstig uit Marokko, zelf ben ik geboren en getogen in Brussel. Ik ben een jonge, gescheiden mama van twee kinderen: Nael (9) en Ilyes (7). 

Mocht je jezelf omschrijven in drie woorden: welke zouden dat zijn? 

Ik zit vol energie. Ik moet mezelf soms kanaliseren om niet té energiek te zijn. Daarnaast ben ik heel sportief, vooral door de kinderen. Sporten doe ik telkens samen met hen: lopen, zwemmen en nog heel wat andere sporten. Sinds kort spelen mijn kinderen ook voetbal en ben ik soms trainer in het weekend. Tot slot ben ik heel vrolijk. Ik lach altijd en loop telkens met een glimlach rond. 

"Ik ben heel vrolijk. Ik lacht altijd en loop telkens met een glimlach rond."

Sinds wanneer werk je bij PIN?

Ik werk bij PIN - als ik mij niet vergis - sinds 27 juli 2021. Eerst werkte ik voor de gemeente Beersel, nadien kwam Halle erbij en vervolgens Sint-Pieters-Leeuw. 

En wat is jouw taak precies?

Ik leid kinderen en jongeren toe naar vrije tijd. Om dit te verwezenlijken, volg ik een aantal vaste stappen. Ten eerste bel ik de ouders op om een afspraak te maken. Dat gebeurt meestal redelijk snel. Tijdens zo een gesprek probeer ik aan te voelen wat de ideale hobby zou zijn voor het kind (of de kinderen). Soms kan het zijn dat ze zelf iets anders in gedachten hadden, maar dat ze na een gesprek toch van idee veranderen. Ik probeer minstens drie keuzes voor te stellen die ze vervolgens uitproberen. Na ongeveer een week vraag ik naar een update zodat we goed weten welke richting we uit moeten. De kinderen weten na de testmomenten vaak naar welke sport of vrijetijdsbesteding hun voorkeur uitgaat. Vervolgens neem ik samen met de ouders - zodat ook zij participeren in het proces en zelfredzaam worden - contact op met de vereniging of organisatie om het kind of de kinderen in te schrijven. Eens de inschrijving gebeurd is, laat ik de ouders nog niet met rust (*lacht*). Na elke activiteit vraag ik feedback: zo weet ik of ik mijn job goed gedaan heb en of de kinderen het leuk vinden en er een klik is met de vereniging. Het kan bijvoorbeeld zijn dat de activiteit leuk is, maar dat de vereniging minder aanspreekt. Daarom probeer ik telkens samen met de ouders én de vereniging een oplossing te vinden. 

"Ik leid kinderen en jongeren toe naar vrije tijd. Om dit te verwezenlijken, volg ik een aantal vaste stappen."

En dat lukt?

Meestal lukt dat wel. Als het moet, vraag ik hulp aan onze partners, het lokaal bestuur of een collega van PIN. Op deze manier krijg ik extra informatie en heb ik meer voeling met de situatie.

Nu over naar jou. Wat doe je buiten PIN?

Mijn kinderen zijn altijd bij mij, dus ook in het weekend. Wij doen daarom alles samen, hoewel ik ook heel veel hulp krijg van mijn ouders. Mijn kinderen en ik reizen heel graag. Dat kan een tripje naar Frankrijk zijn, maar evengoed naar Nederland of elders in Europa. Tijdens het jaar gaan we bijvoorbeeld vaak naar Spanje. Om de twee jaren proberen we daarnaast te gaan skiën. En tijdens onze citytrips shoppen we heel veel. Shoppen is cruciaal voor ons. Zowel voor mij als voor de kinderen (*lacht*). We zijn dol op outlets. We houden van mode. Als we op citytrip gaan, kijken we op voorhand waar we kunnen winkelen, welke outlets er zijn en wat er allemaal te doen is. Tot slot speelt eten een belangrijke rol in ons leven. Wij houden van multicultureel eten. Ik kook heel graag en dan voornamelijk Marokkaanse gerechten. Als we op restaurant gaan, eten we wel vaak eten uit andere culturen. Thuis ander eten maken, lukt gewoon niet altijd even goed. 

Dat is al heel wat! Nog iets aan toe te voegen?

Wat we nog heel graag doen, is gewoon thuis ‘chillen’. Als we niet op vakantie of citytrip gaan, zijn we thuis aan het ‘chillen’. Samen met onze twee katten. Eén van de twee katten is ziek en heeft veel verzorging nodig, dus daar zijn we vaak mee bezig. Onze katten maken ook echt deel uit van het gezin. 

Waar zie je jezelf staan binnen vijf jaar?

Als PIN nog steeds bestaat - en dat hoop ik zeker - zou ik heel graag bij PIN blijven werken. Ik wil heel graag doorgroeien. Stap voor stap. Misschien wel als projectverantwoordelijke: als dat matcht met mijn profiel of verwachtingen. Want dat laatste leg ik wel vaak hoog voor mezelf. Ook binnen mijn huidige functie. Ik leg de lat soms té hoog. Maar ambitie is er zeker! 

Wat is het verschil tussen de Sanae van een aantal jaren geleden en de Sanae van nu?

Veel (*lacht*). Vooral mijn medeleven tegenover andere mensen. Voor PIN werkte ik voor diensten waar duidelijke en strenge regels waren: het is zo en niet anders. Bij PIN kijken we verder dan dat. Als er iets niet lukt of er is een probleem, is er altijd een collega die je verder helpt. We stoppen niet met onze cliënten te helpen, als het moet gaan we verder en ondernemen we andere acties. 

Wat deed je voor PIN?

Ik heb een tijdje in de politiek gewerkt waar strikte regels waren. Ik werkte daar als directiesecretaresse. Nadien heb ik een aantal jaren bij de vreemdelingendienst en bevolkingsdienst gewerkt waar ook strikte regels van toepassing waren. Daar hielp ik ook mensen, maar telkens maar tot een bepaald niveau: je wilt mensen verder helpen, maar soms kon het gewoon niet. Daarnaast heb ik gewerkt als medisch assistente. Ik werkte daar onder verschillende dokters. Als de dokter echter ja zei was het ja, als de dokter neen zei was het neen. Ook al wist ik zelf dat de mensen de hulp wel konden gebruiken. Het advies van de dokter was bindend en moest gerespecteerd worden. 

En heb je bij PIN wel het gevoel dat je volledig jouw ding kan doen? 

Ja, mijn dagen bij PIN zijn zeer productief. We luisteren naar de verhalen van de cliënten en zoeken naar echte oplossingen. Wanneer ik thuis ben, weet ik dat het morgen geregeld wordt. Op mijn vorige jobs was die garantie er niet. 

Intussen werk je bijna een jaar bij PIN. Je hebt al veel mensen ontmoet en veel verhalen gehoord. Wat kan er volgens jou beter?

De manier van werken bij PIN vind ik goed en is momenteel zeker voldoende. Wij werken op maat en krijgen veel vrijheid binnen ons werk en de projecten die we uitvoeren. Maar als je kijkt naar de verschillende verenigingen en lokale besturen, kan het wat beter. Het verloopt momenteel wel goed, maar het kan altijd nog beter. Ik hoor vaak van gezinnen met een migratieachtergrond dat ze niet goed weten wat het lokaal bestuur nu juist doet op vlak van integratie. Het lokaal bestuur doet uiteraard al heel veel, maar soms is het net niet genoeg. Dus daar is zeker ruimte tot verbetering. 

Op welke manier zie je ruimte tot verbetering?

Momenteel geven we sowieso reeds onze adviezen tijdens de stuurgroepen met het lokaal bestuur. Bepaalde gemeenten gaan hiermee zeker aan de slag, wat een pluspunt is. Soms kan het lokaal bestuur echter zelf niet veel doen, omdat het ook afhangt van de politiek. En op politiek niveau kunnen wij ook niet veel doen. De staat moet er wel aan werken en dat gebeurt, maar niet genoeg. Of toch niet genoeg op vlak van de cliënten zelf. 

En is dat iets wat je zelf ervaren hebt? 

Ik ben in België geboren, maar mijn ouders zijn naar hier gekomen toen ze nog jong waren. Zij hebben in de jaren zeventig wel een hele goede integratie gehad. Maar voor de rest kende mijn moeder wel niet veel. Zij was leerkracht, maar qua activiteiten deed ze niet veel. Scholen deden wel heel veel vroeger. We waren ook in de minderheid destijds als vreemdeling in een Nederlandstalige school. Franstalige scholen waren dat gewend. Ik herinner mij nog dat er niet veel aanbod was voor ons. Ik zat in de chiro in Schaarbeek, jarenlang. Maar dat was op advies van de directie van de school. Scholen deden heel veel voor ons. Zo organiseerden onze leerkrachten kampen in hun eigen tuinen. Ik heb nog een hele goede band met mijn leerkrachten van vroeger. Ik zie ze nog regelmatig. En zij hebben ook een goede band behouden met mijn ouders én met andere ouders. Ik begrijp dat de Nederlandstalige scholen op de dag van vandaag - die multicultureel zijn - het werk van vroeger niet zoals het werk van nu kunnen uitvoeren. Ze kunnen niet iedereen helpen. Ouders geven soms ook te veel vrijheid aan hun kinderen en geven hen geen kader mee. Ze laten de kinderen los. Vroeger was dat niet zo. Het was gewoon anders. Misschien is dat van generatie tot generatie dat dat verandert. Ouders hebben ook veel meer kinderen, zijn tegelijkertijd aan het werk en hebben dus minder tijd. En dat vind ik wel spijtig. 

Nog een laatste vraag: wat zouden de mensen over jou nog moeten weten?

Ik denk dat ik wel alles verteld heb. Ik ben een heel open persoon. Ik sta open voor alles. Ik kan begrijpen dat klanten of collega’s soms weerstand bieden. Voor elk probleem is er een oplossing. Communicatie is voor mij heel belangrijk, zowel positieve als negatieve communicatie. Ik ben ook zo opgevoed geweest. Open, voor iedereen, alle origines. Daarnaast ben ik heel behulpzaam en dat ben ik ook altijd geweest in mijn vorige jobs. Het werd niet altijd aanvaard, maar van binnen wist ik dat ik de mensen moest verder helpen. Veranderen van job heeft mij veel deugd gedaan op mentaal vlak. De mensen die ik toen geholpen heb, vinden mij vaak terug op Facebook. Daarnaast heb ik bij PIN cliënten verder geholpen die ik tijdens mijn vorige job ook geholpen had. Dus veel terugkerende cliënten. 

"Communicatie is voor mij heel belangrijk, zowel positieve als negatieve communicatie. Ik ben ook zo opgevoed geweest."