PINNER in de kijker: Dorien
Dag Dorien, stel jezelf eerst kort even voor.
Ik ben Dorien, 30 jaar, geboren en getogen in Schepdaal (Dilbeek). Ik heb de opleiding Maatschappelijk Werk gestudeerd in Leuven. Door mijn studies kwam ik terecht bij mijn eerste werkgever: het OCMW van Dilbeek. Daar was ik als maatschappelijk werker van het lokaal opvanginitiatief samen met een collega verantwoordelijk en dit tijdens de eerste, grote en meest gekende vluchtelingencrisis van 2016. Ik deed er heel veel ervaring op en kwam door deze job ook in contact met PIN. Nu woon ik in Brussel. Ik heb een hart voor diversiteit en dat is altijd al zo geweest. Dat is eigenlijk begonnen tijdens mijn opleiding toen ik mijn tweedejaarsstage volgde bij Atelier Groot Eiland in Molenbeek. Atelier Groot Eiland is net zoals PIN een sociale economie onderneming. Dat was een fantastische ervaring waar de diversiteit van Brussel zeer voelbaar was. Dus een hart voor Brussel, een hart voor diversiteit.
"Ik heb een hart voor diversiteit en dat is altijd al zo geweest. Dat is eigenlijk begonnen tijdens mijn opleiding toen ik mijn tweedejaarsstage volgde bij Atelier Groot Eiland in Molenbeek."
Hoe ben je vervolgens bij PIN terechtgekomen?
Eigenlijk vanaf de eerste dag dat ik in Dilbeek werkte, waren er reeds toeleiders aan de slag. Maar dat was nog in de beginfase en er was zelfs nog niet echt een contract. Collega en PINNER Ayham was toen gestart in Dilbeek en op die manier kwam ik verder in contact met PIN. PIN groeide en ontwikkelde andere projecten. Ik maakte toen de start mee van het project ‘Onthaalgesprekken’ in Dilbeek. Zo leerde ik de medewerkers van PIN kennen, maar vooral hun visie, flexibiliteit en innovativiteit. PIN heeft een innovatief karakter. Ik herinner me bijvoorbeeld nog met de start van het project 'toeleiden naar vrije tijd' dat de toeleiders toen werden ingezet in jeugdbewegingen. Toen ik in het LOI werkte, vond ik het zelf ook belangrijk om kinderen naar vrije tijd toe te leiden. Ik ben zelf een chiromeisje geweest, dus ik weet wat dat kan betekenen en wat dat kan betekenen voor jouw netwerk. Maar daarnaast, wat het kan betekenen om jezelf kind te voelen. Tot slot biedt het uiteraard een oefenkans Nederlands, omdat het heel laagdrempelig is. Toen Ayham bijgevolg over zijn job vertelde, wist ik het meteen: ik wil bij PIN werken. En op een bepaald moment werd ik gebeld door PIN en mocht ik starten in juli 2019.
Wat is jouw takenpakket precies?
Vier jaar geleden startte ik bij PIN als coach. Toen waren we heel gericht bezig met sociale economie. Onze focus lag grotendeels op startende en doorgroeiende toeleiders. Daaruit bestond mijn team. Mijn taak was destijds om hen te coachen in de LOI-projecten. Daar had ik al heel wat ervaring in. Ik zette bijgevolg mijn ervaringsdeskundigheid in om de collega-toeleiders te coachen. Die functie is echter snel geëvolueerd naar meer. Na 6 maanden werd ik regioverantwoordelijke en stond ik vooral in voor het klantencontact. In mijn geval waren de klanten dan de lokale besturen en niet de inwoners van de gemeente of stad. Daarnaast voerde ik eveneens projectmanagement uit. Dat wil bijvoorbeeld zeggen dat je als regioverantwoordelijke in contact staat met lokale besturen en projecten analyseert en evalueert. Je gaat kijken wat er verandert in demografie, in vragen en in acties. Daarover ga je vervolgens in gesprek met de toeleiders, maar ook met de lokale besturen. Op die manier kom je te weten of een bepaald project nog passend is en of er nood is aan andere projecten. Daarnaast ben ik een aanspreekpunt voor de toeleiders. Zij kunnen bij mij terecht als ze een casus willen bespreken of vragen hebben over een project. Ik coach de toeleiders in hun vaardigheden om uiteindelijk over te gaan tot projectmanagement. Dat zal volgens mij de blijvende identiteit van PIN zijn: dat wij vooral onze collega’s op een laagdrempelige en veilige manier willen klaarmaken om zelf ooit in onze schoenen te staan. We willen hen betrekken in alle stappen die gezet worden en onze visie met hen delen.
"Ik coach de toeleiders in hun vaardigheden om uiteindelijk over te gaan tot projectmanagement. Dat zal volgens mij de blijvende identiteit van PIN zijn: dat wij vooral onze collega’s op een laagdrempelige en veilige manier willen klaarmaken om zelf ooit in onze schoenen te staan. We willen hen betrekken in alle stappen die gezet worden en onze visie met hen delen."
Wat ik vooral zie en wat ik al vaker heb gezegd, is dat PIN - en mijn functie - in vier jaar tijd enorm veranderd is. Maar altijd in de positieve zin. Altijd heel organisch. Het menselijk kapitaal en de competenties die we binnenhalen bij PIN is fantastisch om te zien. Dat wij de projectmanagement skills vanuit onze identiteit - als maatschappelijk werker en als zijnde hier opgegroeid - stap voor stap aan iedereen overbrengen, vind ik een heel mooi gegeven. De toeleiders verrijken ons iedere dag met hun ervaringsdeskundigheid en wij doen dat op onze manier binnen het stukje projectmanagement en visievorming.
"Het menselijk kapitaal en de competenties die we binnenhalen bij PIN is fantastisch om te zien. De toeleiders verrijken ons iedere dag met hun ervaringsdeskundigheid en wij doen dat op onze manier binnen het stukje projectmanagement en visievorming."
Als je terugblikt op de vier jaren die je reeds bij PIN werkt, wat leerde je al?
Ik denk dat ik de laatste jaren vooral heb leren loslaten. In het begin focuste ik voornamelijk op het coachen zelf. Ik ben nooit een controlerende coach geweest, maar ergens probeerde ik alles wel altijd stabiel te houden. Het moest in orde en perfect zijn. Doordat een team en de diversiteit binnen een team groeit, merk je echter op dat andere mensen rollen kunnen opnemen die ik voorheen misschien allemaal droeg. Dus vooral in het managen, ben ik gegroeid. Leren loslaten en verantwoordelijkheden doorgeven. Ik heb altijd alle vertrouwen gehad in de toeleiders en in het uitoefenen van hun job, maar ergens zat er wel altijd een alertheid en die alertheid is nu minder. Die was in het begin wel permanent aanwezig. Maar je kan niet permanent alert zijn in een team van tien mensen. Ik ben dan eerder een goede crisismanager. Maar die rol moet ik gelukkig weinig opnemen.
"Leren loslaten en verantwoordelijkheden doorgeven. Ik heb altijd alle vertrouwen gehad in de toeleiders en in het uitoefenen van hun job, maar ergens zat er wel altijd een alertheid en die alertheid is nu minder."
Wat zou je graag nog leren of is een uitdaging voor jou?
Ik ben nogal streng voor mezelf. Misschien op vlak van coaching de collega’s verder krijgen, hoewel ik weet dat iedereen tevreden is en elk zijn of haar eigen tempo heeft. Ik ben eerder een organische coach, ik werk op maat van en motiveer waar nodig. Ik geef advies, maar ben geen dwingende coach. Dat is een aspect dat ik wel wil behouden. Maar soms mag ik - denk ik - wat strenger zijn. En ik kan dat wanneer het nodig is, maar soms mag dat misschien ook wel al vroeger. Sneller de puntjes op de i zetten, zelfs al zijn de puntjes nog niet nodig.
Streng, maar rechtvaardig.
Ja en ik ben dat ergens wel, maar ik ben een persoon die afweegt of het al dan niet belangrijk is. Is het de energie waard of niet? Maar ik geloof wel dat onze organisatie groeit en dat dat bijgevolg een competentie is die ik meer ga moeten ontwikkelen. Onze projecten worden groter en complexer. Hierdoor moet je persistenter te werk gaan en meer woord bij daad zetten en niet omgekeerd. Ik moet soms sneller spreken. Niet altijd zorgend zijn, soms moet het ook gewoon gebeuren en moet je een deadline volgen. Dat is een competentie die voor heel PIN belangrijk is. We zijn heel zorgend als werkgever en dat is positief, maar ik geloof wel eens dat de veiligheid er is, je ook weleens hard mag zijn. En dat is een vaardigheid die ik verder wil ontwikkelen.
Hoe zou je jezelf omschrijven in drie woorden?
Ik ben op de eerste plaats denk ik wel toegankelijk. En daaraan gekoppeld ben ik enthousiast. Dat is een eigenschap die ik belangrijk vind om als teamleider te hebben. Dat zorgt in mijn ogen voor veiligheid en dat is nodig in een team. Daarnaast ben ik empathisch en zorgzaam. Die twee hangen samen. Tot slot weet ik wat ik wil. In die zin dat als ik iets voel, ik ervoor ga en ervoor strijd. Een gevoelsmatige doener, zeg maar.
"Als ik iets wil, ga en strijd ik ervoor. Een gevoelsmatige doener, zeg maar."
En hoe vertaalt zich het toegankelijk zijn?
Naar collega’s toe: ik ken bijna alle toeleiders. Ten opzichte van de andere regioteams ben ik steeds enthousiast en begroet ik iedereen. Ik ben iemand die het werk niet vooropstelt. Wanneer ik praat met collega’s kijk ik naar de persoon en niet naar de werknemer. Hetzelfde met de partners waar ik mee samenwerk. Ik bekijk hen als collega’s. Ik ben gewoon mezelf. Daardoor heb ik het gevoel dat we streven naar hetzelfde doel en elkaar appreciëren als mens. Dat maakt een gesprekstafel aangenamer. Ik ben geen die hard worker. Als ik werk, wil ik ook een beetje plezier maken. Gewone gesprekken voeren. En uit die gesprekken volgen sowieso nieuwe ideeën. Ik ben dus eerder fan van het organisch werken. En daarvoor moet je wel toegankelijk zijn.
"Als ik werk, wil ik ook een beetje plezier maken. Gewone gesprekken voeren. En uit die gesprekken volgen sowieso nieuwe ideeën. Ik ben dus eerder fan van het organisch werken. En daarvoor moet je wel toegankelijk zijn."
Wat doe je in jouw vrije tijd?
Mijn grootste energiegevers zijn mijn vrienden. Ik ben zeer dankbaar voor de vriendschappen die ik al jaren heb, maar ook voor de nieuwe vriendschappen. Mijn andere passie - en die deel ik met mijn vrienden - is eten. Dat is een passie die ook zeer hard wordt ondersteund bij PIN *lacht*. Eten werkt verbindend. Ik heb dat altijd zo aangevoeld, ook in mijn vorige job. Koken is een passie die ik al als kind meegekregen heb. Als ik thuiskwam van school, keek ik naar Masterchef op TV. Ik vond dat super leuk om naar te kijken. In het middelbaar heb ik zelfs even getwijfeld om naar de kokschool te gaan. Antropologisch gezien vind ik eten dé grote verbinding tussen mensen en culturen. Daarom hou ik ervan om restaurants op te zoeken. Nieuwe smaken ontdekken. Als ik op citytrip ga met vrienden is het eerste wat we doen restaurants zoeken. Ik ga zelfs naar het buitenland om een bepaald restaurant uit te proberen. Culturele uitstappen zoals musea iets minder, hoewel je cultuur ook terugvindt in het eten. Je komt in contact met de mensen die er werken. Dus voor mij zijn vrienden en eten mijn hobby’s. Sociaal contact en eten zijn altijd verbonden met elkaar. Vandaar mijn nieuwe flexi-job.
"Mijn grootste energiegevers zijn mijn vrienden. Ik ben zeer dankbaar voor de vriendschappen die ik al jaren heb, maar ook voor de nieuwe vriendschappen. Mijn andere passie - en die deel ik met mijn vrienden - is eten. Eten werkt verbindend."
Vertel?
Ik ben met een flexi-job begonnen, omdat ik ergens een verrijking wilde ontwikkelen in mijn competenties. Het is competentieversterkend, maar ik kom ook in contact met andere mensen. Ik ben begonnen als hostess in een nieuw hotel in Brussel (cfr. de Hoxton). Ik ben verliefd geworden op dat hotel puur door het interieur. Wat nog een andere passie is van mij. Maar ook hun visie sprak mij aan. Als hostess bied ik een warm onthaal aan de bezoekers, een visie die we bij PIN eveneens volgen. Een visie waar ik 150% achtersta. Het is fijn dat ik dat als hostess kan betekenen voor de mensen die een fijne avond willen doorbrengen op restaurant.
Waar zie je jezelf staan binnen vijf jaar? Waar wil je naartoe?
Wat ik fantastisch vind aan PIN is dat alles organisch gebeurt. Dat zit ook in mijn karakter en daarom is de match met de organisatie perfect. Daarom vind ik het moeilijk om te zeggen waar ik binnen vijf jaar zal staan. Voor mij is het onmogelijk om daarover na te denken. Omdat ik zie dat het leven vooral organisch verloopt. Als je de juiste intenties hebt, kom je wel telkens uit op een positief punt in je leven. Dat is wat ik gezien heb bij PIN in die vier jaar dat ik hier werk. PIN is enorm veranderd en dat is allemaal organisch gebeurd. En dat werkt omdat wij allemaal een hart voor de organisatie hebben en dezelfde missie en visie delen. De fundamenten zijn er, dus ik weet niet waar ik of PIN binnen vijf jaar zal staan. Wat ik wel weet, is dat die fundamenten blijven bestaan en daar verder op gebouwd zal worden. En daar zit onze kracht. In mijn persoonlijk leven is dat hetzelfde: wat moet, zal komen.
"De fundamenten zijn er, dus ik weet niet waar ik of PIN binnen vijf jaar zal staan. Wat ik wel weet, is dat die fundamenten blijven bestaan en daar verder op gebouwd zal worden. En daar zit onze kracht. In mijn persoonlijk leven is dat hetzelfde: wat moet, zal komen."
Wat is het verschil tussen de Dorien van een paar jaar geleden en de Dorien van nu?
Ik denk dat ik vandaag meer geloof in de krachten die ik bezit. Door bij PIN te werken, voel ik een complementariteit en daar zit de kracht in. Vroeger had ik altijd eerder het gevoel dat je perfect moest zijn voor jezelf. Maar bij PIN zijn wij perfect samen. Elke PINNER heeft zijn eigen krachten en vaardigheden. Die brengen we vervolgens samen en zo krijgt PIN vorm. Dag in dag uit bouwen we aan een wij-verhaal en dat is iets zeer unieks. Dat is een geruststelling die ik het laatste jaar heb gevoeld. Wat ik bijdraag aan de organisatie is even waardevol dan iemand die mondiger is en het goed kan uitleggen voor een groep. Die rust en zelfzekerheid komt ook terug in mij als persoon. PIN heeft nooit echt aangevoeld als een ‘echte’ job. Omdat de identiteit van mij als persoon ook de identiteit is binnen PIN. Onzekerheden die ik bij PIN had, zijn onzekerheden die ik bij mezelf had. Nu ben ik op een moment in mijn leven waarvan ik kan zeggen ‘het is goed, jouw stem is ook waardevol’.
Ik ben gewoon mezelf. Ik wil werken bij PIN en deel uitmaken van PIN. Daarom zie ik tussen mij als privé persoon en als werk persoon geen verschil. Die zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. En dat maakt PIN zo uniek.
"PIN heeft nooit echt aangevoeld als een ‘echte’ job. Omdat de identiteit van mij als persoon ook de identiteit is binnen PIN. Onzekerheden die ik bij PIN had, zijn onzekerheden die ik bij mezelf had. Nu ben ik op een moment in mijn leven waarvan ik kan zeggen ‘het is goed, jouw stem is ook waardevol’."
Dorien, we zijn aan het einde gekomen van ons gesprek. Heb je nog een boodschap voor onze lezers?
Ik ben niet de persoon van de grote woorden. My love language is not with words. Wat ik hoop, is dat wij in de komende jaren nog veel mogen betekenen en dat we op die manier tonen wie wij zijn en waar wij voor staan. Elkaar in verbinding brengen. Ik hoop dat we onze visie kunnen verspreiden en mensen met elkaar in contact brengen. Dat we beseffen hoe mooi de mens is, dat er altijd uitdagingen zullen zijn en dat niets perfect is.
"Ik hoop dat we onze visie kunnen verspreiden en mensen met elkaar in contact brengen. Dat we beseffen hoe mooi de mens is, dat er altijd uitdagingen zullen zijn en dat niets perfect is."