Het verhaal van Hanane

Een sterke vrouw

Hanane is trotse mama van vier (grote) kinderen: twee jongens en twee meisjes. Ze is afkomstig van Tunesië, maar verhuisde als jonge vrouw naar Italië waar ze 25 jaar woonde. Sinds 6 jaar woont ze in Wetteren waar ze zich intussen meer dan thuis voelt. Hanane is een sterke en gelukkige vrouw, maar heeft ook heel wat moeilijke jaren achter de rug. In dit open interview deelt ze graag met ons haar verhaal. 

Hoe ben je bij PIN terechtgekomen?

Ik heb PIN leren kennen via een trajectbegeleider van het OCMW in Wetteren. Ik was daar langs gegaan om samen mijn CV te maken. In Italië heb ik het diploma behaald van intercultureel bemiddelaar. De trajectbegeleider vond mijn profiel interessant en stelde mij PIN vzw voor. Ik had dit echt nodig. Ik heb dan een gesprek gehad met een medewerker van PIN en met twee medewerkers van Wetteren.

Wat betekent PIN voor jou?

Voor mij was starten bij PIN een grote en mooie opportuniteit. De sfeer tussen de collega’s bij PIN is heel leuk. Iedereen is vriendelijk. Ik voel mij bij PIN op mijn gemak. En in Wetteren komt dat ook beetje bij beetje.

"Voor mij was starten bij PIN een grote en mooie opportuniteit."

En wat doe je dan juist in de gemeente Wetteren? De onthaalgesprekken?

Ja, ik ben begonnen met het project ‘buddytraject’ (4de pijler) en nu ook met onthaalgesprekken. Volgende week begin ik met een halve dag twee keer per maand in de gemeente zelf te werken. Daar zal ik dan de onthaalgesprekken voeren.

Wat houdt dat juist in, onthaalgesprekken?

Ik werk nu halftijds en werk twee dagen in Wetteren. Door corona is dat 1 dag fysiek werken in Wetteren en 1 dag telewerk. In het begin was dat niet zo gemakkelijk, omdat ik ook nieuw bij PIN was. Telewerk is ook niet zo gemakkelijk voor mij. Maar ik start elke keer met de lijst met telefoonnummers. Daarnaast krijg ik steun en hulp van onze collega Samim. Dat vind ik belangrijk. Als ik nu een vraag heb of iets nodig heb, vraag ik hulp aan Samim. Je bent niet alleen bij  PIN. Dat is voor mij PIN. 

"Je bent niet alleen bij PIN. Dat is voor mij PIN."

Welke ervaring of herinnering bij PIN is je tot nu toe bijgebleven?

Mijn eerste onthaalgesprek met een vrouw uit Abu Dabi. Ze heeft daar 19 jaar gewoond en woont nu sinds november in België. Dat was voor haar moeilijk. Ze bevond zich samen met haar gezin in een moeilijke situatie. Ze dacht dat het leven in België en Europa veel makkelijker ging zijn. Maar de realiteit is anders. In het begin kwam ze langs en vertelde ze dat ze problemen had met facturen van de elektriciteit, met de huur, … . Maar als toeleider voelde ik ook dat ze het nodig had om met mensen te praten. Ze was alleen en had met niemand contact. Daarom maakte ik met haar een nieuwe afspraak om gewoon eens met elkaar te praten. Het was een gesprek vol emoties. Ze had veel gehuild, maar zei wel dat ze zich beter voelde door het gesprek. Ze was dankbaar dat ik naar haar geluisterd had. Ik heb haar verteld dat het begin altijd moeilijk is en dat het normaal is dat ze zich zo voelt. Het komt altijd goed, beetje per beetje. En het verhaal kreeg een mooi einde. Ik ontving onlangs een e-mail van haar waarin ze vertelde dat ze werk heeft gevonden heeft als verpleegster. Ze durfde eerst niet te solliciteren omdat ze niet goed Nederlands spreekt, maar ik heb haar aangemoedigd om het toch te doen en het is haar gelukt!

Wil je iets vertellen over jouw leven vóór België?

Zeker. Ik ben naar Italië verhuisd in 1990. Ik was nog jong en net getrouwd. Ik had het moeilijk in het begin omdat ik dacht dat het leven in Italië altijd mooi ging zijn, maar dat was het niet. In het begin vond ik geen werk. Na vijf jaar ontmoette ik mensen in een cultureel centrum en daar had ik contact met een lerares Italiaans. Ze vond dat ik goed Italiaans sprak en vroeg mij welke studies ik gevolgd had in Tunesië. Beetje bij beetje begon ik bij de culturele vereniging te werken. Daarnaast ging ik opnieuw studeren aan de universiteit en koos ik voor de opleiding van intercultureel bemiddelaar. Op dat moment had ik twee kinderen. Vervolgens ben ik begonnen als intercultureel bemiddelaar in een school en in de gemeente. Als groep van interculturele bemiddelaars ben je in Italië verplicht een vereniging op te starten. Dit hebben we gedaan en ik mocht 10 jaar voorzitter zijn van deze vereniging. De vereniging heette ‘Sentieri nel Mondo onlus’ en bestaat nog steeds. Met hetzelfde team zijn we een samenwerking opgestart dat ‘l’Ippogrifo’ heet. Ik was de oprichter van de coöperatie en deed ook de administratie. We namen deel aan projectoproepen en ontvingen verschillende subsidies. De coöperatie bestaat nog steeds en werkt goed. Ik heb in Italië ook aan het loket gewerkt om buitenlanders te helpen. Ik hielp hun onder andere met hun papieren en documenten.

Wow, dan heb je al heel wat ervaring!

Ik werk inderdaad al 15 jaar in deze sector en heb al heel veel gedaan. Daarnaast werkte ik mee aan drie onderzoeken in Italië die tevens gepubliceerd werden. Eentje ging over de integratie van de vrouw en een ander onderzoek over de integratie van jongeren in de Italiaanse scholen.

"Ik werkte mee aan drie onderzoeken in Italië die tevens gepubliceerd werden.'

Is er iets dat je nog graag wilt delen?

Ja, graag. In Italië had ik goed werk en heb ik heel wat mooie projecten opgestart. Zo startte ik bijvoorbeeld een praatgroep op voor Arabische vrouwen. We kwamen elke donderdagavond samen en deden één keer per maand een uitstap. In 2014 besliste ik echter om naar België te komen. Wanneer ik in België aankwam, hoopte ik gemakkelijk mijn weg te vinden, maar dat was niet zo. Italië was een hele mooie ervaring, maar die deur heb ik wel gesloten.

"Italië was een hele mooie ervaring, maar die deur heb ik wel gesloten."

Ben je tevreden nu in België?

Toen ik arriveerde in 2014 was het geen rozengeur en maneschijn. Het klimaat was anders, de taal was anders. Ik dacht bijvoorbeeld dat iedereen in België Frans sprak, maar dat was niet het geval. De taal was en is voor mij een obstakel. Maar in 2015 ben ik naar Bergen gegaan (cfr. Mons) om verder te studeren. Daar behaalde ik een post master in gezins - en juridische bemiddeling. De opleiding duurde een jaar. Vanaf 2016 tot 2019 zat ik echter in een ingewikkelde situatie en had ik wat problemen. Ik ben dan ook gescheiden van mijn man. De bedoeling van mijn verhaal is om vrouwen met problemen aan te tonen dat alles goed komt. Ik wil een positief verhaal brengen. Ik heb het zelf meegemaakt: ik had geen documenten, geen huis en geen geld meer. Niets.

Hoe werd je toen geholpen?

Ik heb hulp gevonden bij een vriendin in Wetteren. Ik stond toen op straat, omdat mijn man (cfr. nu ex-man) de huur niet wou betalen. Hij verkondigde ook leugens over mij. Hij beweerde dat ik rijk was en drie huizen in Tunesië had. Hij zei dat ik daar nog woonde waardoor mijn papieren ingetrokken werden. Wanneer ik terugkwam van vakantie in Tunesië moest ik langs de douane passeren en mijn identiteitskaart afgeven. Die bleek niet meer geldig te zijn. Ik kon nog één jaar blijven, maar had op niets recht: geen uitkering bij het OCMW, geen werk, … . Ik leerde een andere vrouw kennen die mij kon verder helpen. Ik werd goed geholpen. Daardoor geloof ik in karma: wanneer je iets goed doet, krijg je iets terug in de plaats. Mijn verhaal is een verhaal van hoop. Wanneer mijn man mij na 25 jaar verliet voor een andere vrouw heb ik veel gehuild en was ik wanhopig. Na 3 jaar besliste ik dat het genoeg was geweest. Ik begon opnieuw en ik hou nu van het leven. 

"Mijn verhaal is een verhaal van hoop".

We gaan bijna afsluiten. Is er iets dat je nog wilt vertellen?

Toen ik besliste om opnieuw te beginnen, ging ik eerst op zoek naar werk. Ik vond werk bij Bond Moyson als poetsvrouw. Dat was niet de leukste job, maar ik had een doel: mijn papieren en documenten terug in orde krijgen. Vervolgens ging ik op zoek naar een huis wat ook gelukt is. Maar na drie maanden te werken, werd ik plots ziek. Ik heb een operatie ondergaan aan mijn borst en ben 18 maanden thuis geweest. Ik had geen werk meer, dus besliste ik een nieuwe opleiding te volgen namelijk life coach. Dat volgde ik via het PNL: ‘Progammation Neurolinguistique’. Ik behaalde zo mijn master van life coach, reiki en hypnotherapie. Nu zit ik één keer per maand met een groep vrouwen samen voor een reiki sessie. In de privé heb ik ook een aantal klanten. En tenslotte kwam het PIN verhaal. Voor mij is PIN een droom die uitkomt. Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik heb en de kansen die ik krijg. 

"Voor mij is PIN een droom die uitkomt. Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik heb en de kansen die ik krijg."

Wat een mooie afsluiter. Dank je wel, Hanane!